victoria watervallen zimbabwe

Maandag, 15 juli T.I.A.

 

Nou, wat we vandaag allemaal meegemaakt hebben! Daar kan ik wel een paar kantjes mee voltikken. Ik ga proberen het beknopt te houden.

Vandaag gaan we de Victoria Watervallen bezoeken in Zimbabwe. De tocht hebben we vooraf geboekt en het is de bedoeling dat wij om 7.30 uur opgehaald worden bij onze B&B. Dus op tijd uit het mandje en ontbijten. 7.20 uur staan we dan al op de uitkijk voor onze pick up. Op de afgesproken tijd stopt er op ons parkeerterrein een busje. Inderdaad, hij komt voor ons. Waar onze bagage is? Vraagt onze ophalert. Huh? Okay, beetje vreemd, maar we springen in het busje. Hij geeft aan dat hij nog twee medepassagiers op moet halen een klein stukje verderop. Prima, wij op weg. Op het tweede adres staat echter niemand klaar. Uiteindelijk bellen, moeten we terug naar onze eigen B&B en daar overstappen in een ander busje. Okay? En daar gaan we, retour B&B. Busje dat daar klaar staat zit enigszins vol met een heel Botswaans gezin en een nieuwe chauffeur. Okay?? Wij erbij en door…. Ik snap er even niet zo veel van. Als ik vraag hoe de dag zal gaan verlopen, krijg ik als antwoord dat hij ons naar één uitkijkpunt van de watervallen gaat brengen en dat dat het is. Okay??? Ik hou me rustig, maar heb er weinig vertrouwen in vandaag. (T.I.A.)

Hup, een 10 minuten later wordt er weer gestopt en stappen we over in busje nr. 3. Daarin zijn wij de enigen en we krijgen wederom een nieuwe chauffeur. Die twee van die andere busjes waren niet al te snugger en met de chauffeur die we nu krijgen (Willy) is het vanaf seconde 1 lachen (T.I.A.)

Het begint me inmiddels wel enigszins te dagen. Wat deze club wel begrijpt is dat je Westerlingen en Afrikanen voor de gezelligheid maar beter kunt splitsen. Wij gaan nog samengevoegd worden met nog twee Nederlanders wordt er aangegeven. Dat blijken uiteindelijk twee Duitsers te zijn en twee Amerikanen, maar goed. 

Samen met Willy zetten we koers naar de grens van Botswana naar Zimbabwe. De Victoria Watervallen liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe. Vanaf de kant van Zimbabwe kijk je op de waterval en dat is het mooiste zicht. Als we bij de grens aankomen is het daar een drukte van jewelste. Er staat een flinke rij met mensen voor het douanekantoor. Nou, dat gaat wat worden. Dat blijkt uiteindelijk voor ons wel mee te vallen. Wat heeft onze slimmerik Willy namelijk gedaan? Hij heeft vanmorgen eerst de twee Duitsers opgehaald en bij de grens in de rij gedropt. Vervolgens is hij ons op gaan halen. De Duitsers moesten voor Willy z’n clubje de plaats in de rij warmhouden. De Duitsers hebben inmiddels al een uurtje erop zitten in de rij en wij worden erbij geschoven. Enige tijd later herhaalt Willy deze truc met de twee Amerikanen. Wat je meemaakt aan deze grens is echt ongelofelijk. Alles gaat hier met pen en papier. Er is maar 1 loket voor heel deze rij van met name toeristen. Ook wij moeten uiteindelijk nog een uur in de rij om bij het loket te komen. Achter het loket zitten twee beambten en die doen geen enkele moeite om ook maar een pennenstreek vlotter te gaan. Van ieder persoon worden de gegevens van je paspoort in een boek (met een carbonpapiertje tussen de bladeren) overgeschreven. Je ontvangt dan een handgeschreven kwitantie van de kosten voor je visum (30 US Dollars p.p.). Na ontvangst van je kwitantie wordt je paspoort doorgeschoven naar een tweede beambte achter hetzelfde loket en die plakt uiteindelijk een handgeschreven visum in je paspoort. Het ziet er indrukwekkend uit! Het douanekantoor is niets meer dan een XL bouwkeet. Dit kost echt zeeën van tijd. We mogen blij zijn met onze slimmerik Willy J(T.I.A.)

Om 9.32 uur rijden we dan de grens van Zimbabwe over. Vrachtwagenchauffeurs zijn hier nog slechter af en staan dagen voor de grens in de wacht. Nou, ik heb inmiddels al een heel verhaal bij mekaar en dan zijn we nog maar de grens over. Het is dan nog een uurtje rijden naar Victoria Falls. Daar worden Jan en ikke als eerste afgezet bij de helikopters. Hij hebben nl. aangegeven wel in te zijn voor een heli-vlucht over de Victoria Watervallen. 

We besluiten om de lange rondvlucht te doen van 25 minuten. Je cirkelt dan een paar maal over de watervallen en vervolgens maak je een rondvlucht over het nationale park van Zambia. Ik kan dit verder kort houden; het was helemaal top! (T.I.A.) En ik weet niet hoe ik het steeds voor elkaar krijg, maar als we staan te wachten op onze vlucht (en we delen de vlucht met 2 Australiërs), komt er een medewerker van de heli’s naar mij toe en zegt tegen mij: “Stay close to me, I’ll make sure you get the best seat in the front of the heli. You will make the best pictures”. Dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen. Als een prinses land ik voor in de heli en heb dus rondom mij en onder mij glas. En floep, weg zijn we. 

Man, man, wat een belevenis. Voor mij was dit mijn 1ekeer in een heli; voor Jan de 2ekeer.

Topperdetoppie! Eerst cirkelen we over de watervallen en vervolgens dus over een natuurgebied van Zambia. We zien vanuit de lucht Hippo’s, Olifanten en Giraffen (T.I.A.). De tijd gaat dan altijd natuurlijk veel te snel. 25 minuten later landen we weer op het platform.

In de tussentijd heeft Willy onze medereizigers bij de watervallen afgezet en hij is nu weer terug om ons weer op te halen. Hij zet vervolgens ons bij de watervallen af en loodst ons naar binnen. Want ook hier staat een dikke rij voor de ingang van het park. Willy heeft onze entree al geregeld en hij kent hier lijkt wel iedereen. Dus hup, we staan in no time in het park en kunnen daar op eigen gelegenheid alle uitkijkpunten van de watervallen bezoeken. 

Om 14.30 uur hebben we dan weer rendez vous bij de ingang met de Duitsers en Amerikanen en Willy. We bekijken op het parkeerterrein vervolgens alle handelswaar en het is continue lachen met Willy. Die gast is bevriend met iedereen en hij noemt iedereen hier zijn broer of zijn neef. Vervolgens gaan we voor een late lunch naar het Victoria Falls Hotel, waarna we daar om 16.00 uur weer vertrekken voor nog een laatste bezoek aan de brug bij de watervallen. Deze brug vormt de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Gelukkig hoeven we hier geen hele berg aan formaliteiten te regelen om de brug op te mogen. Je moet een bewijsje halen dat je bij retour weer moet laten zien. Je komt er niet zomaar op (T.I.A.). Ook voor deze grens overigens rijen met vrachtwagens. Ik spreek een chauffeur en die geeft aan inmiddels 2 dagen in deze rij te staan. Daar wil je niet mee ruilen. Tussen de vrachtwagens een hele bende met bavianen. Die apen komen overal vandaan en zitten op en tussen de vrachtwagens. Het is een bijzonder gebeuren. Eenmaal alles gezien besluiten we om retour te gaan naar Botswana met nog 1 stop bij een supermarkt waar Willy naar binnen floept en weer terugkomt met 4 flessen bier (voor ons en de Duitsers) en een zak chips voor hemzelf. Willy loodst ons weer langs de grenspost die op de terugweg een stuk minder tijd kost. In totaal zijn er wel een stuk of 4 extra stempels en een visum bijgekomen in ons paspoort. We eindigen de dag in Kasane, waar we eerst het Duitse stel op hun camping afzetten (de Amerikanen zijn in Vic Falls gebleven en gaan pas later deze week terug) en daar ook nog even blijven hangen omdat er op dat moment een stel olifanten daar rondlopen. Het is inmiddels dik 19.00 uur ’s avonds en donker als Willy ons af zet bij onze B&B. Het was een meer dan prachtige dag! We zijn moe en voelen ons heerlijk.

 

T.I.A.

 

This Is Africa!